Zelf­portretten

Mijn ongewone perspectief is het uitgangspunt van al mijn ideeën en kunstwerken.
Het is vrij zeldzaam dat een volwassen vrouw rondloopt met een gezichtspunt van een negen jarig kind. Ik ben immers maar 134 cm. Dat dit gezichtspunt al jarenlang gefixeerd is in mijn lichaam en zo mijn manier van leven en werken bepaalt, zie ik als een unieke gelegenheid om van normaal tot volwassen maat uitgegroeide mensen het standaard biologisch en sociaal menselijk gedrag en zijn manier van kijken samen met mijn kleine formaat te toetsen.

Door middel van mijn proportie en mijn perspectief, die ik allebei gebruik als contrast in vergelijking met gewone proporties, onderga ik dit verschil visueel en beeld ik het resultaat uit in mijn werk. Door middel van mijn kunstwerken kunnen ‘volgroeide derden’ dit unieke gezichtspunt, dat buiten de normale normen valt, aanschouwen. Dit unieke gezichtspunt is duidelijk in mijn zelfportretten te zien.Ik maakte mijn eerste zelfportret toen ik vijftien jaar oud was. Ik tekende mijn eigen beeld dat ik in mijn slaapkamerraam zag. Het was een aarzelend potloodtekeningetje. De drang om het te doen was onbedwingbaar en ik wist niet precies waarom ik het deed.
Ik probeerde als ik op die manier zo visueel bezig was, tot in de kern van mijn ziel te kijken en mijn vrouwelijke wezen te ontdekken.
Die zoektocht is lange tijd doorgegaan. Steeds was mijn eigen beeld het centrale ijkpunt van mijn werk. Het was het vertrekpunt van een nieuw traject; als ik met een nieuwe serie werken startte.

Toen ik in 1990 fanatiek een verzameling pluchen beesten bijeenvergaarde, wilde ik die serie door middel van foto’s documenteren en portretteren.
Tijdens die fotosessie werd ik nieuwsgierig hoe de beesten met mij samen op de foto zouden staan. Ik maakte voor het eerst een zelfportret met als medium fotografie.
Zoals steeds tijdens het maken van een zelfportret was ik alleen, met mijn fototoestel en een spiegel. In de spiegel kan ik “mijn” beeld beter vinden. Ik voel dan ook de spanning tussen mijzelf, mijn terugkijkende spiegelbeeld, het attribuut dat ik vasthoud en de camera, dat als een spiedend oog naar mij kijkt.
Er is op die manier een dialoog tussen mij en de reflectie die ik wil vangen in de foto.

Ik maakte verschillende series van foto’s in verschillende jaren. Je ziet een verschuiving van hoe ik me in zo’n betreffende periode voel en je ziet hoe mijn uitstraling verschilt.

Lees meer